Şaşırtan Gülümseme

O sabah uyandığımda yabancı bir şehirde, yabancı bir evde olduğumu hatırlayıp, bu gün çok iş var diyerek kalktım.

Turgutreis_Kampus_şubat-2025_Erken Kayit

Bodrum-25-26-Kampusumuze-Bekliyoruz-bahçeşehir

vodafon_içkale_19_şubat_2024

bodrum-sokak-haber-youtube-abone

Perdeyi araladığımda sisli puslu bir hava ve camı açınca, zeytinliklerden gelen o koku yine. Havaya sinmiş zeytin kokusu. Etrafta mukavva kutular açılmayı bekliyor, kimi mutfak eşyası, kimi kıyafet çoğu da kitapla dolu. Haydi, bizi aç artık dercesine sabırsızlanıyorlardı, dün ancak makinalar, perdeler, mobilyalar gibi büyük eşyaları yerleştirebildik.

Önce kahvaltı etmeli sonra girişmeli işlere deyip, anahtarı montumun cebine koyduğumdan emin olduktan sonra, ekmek almak için karşıdaki markete gitmek üzere evden çıktım. Daha bahçe kapısındayken duyduğum tıkıdık tıkıdık seslerine çevirdim başımı. Bir at arabası, elinde kırbacıyla sadece gözleri görünen bir kadın ve arkasında yığınlar halinde yükseltide, rengârenk, uçuş uçuş bir şeyler, rüzgâr gibi geliyorlar. Hayretle baktım, bu ne, sanki bir film karesi gibiydi gördüklerim.

Tam yaklaştılar at yavaşladı ve karşı tarafa doğru hamleler yapmaya başladı. Kadın öfkeli deh sesleriyle engel olmaya çalışsa da at galip geldi ve yöneldi karşıya. Ben de onlarla birlikte gözüm atta geçtim, marketin önündeyiz.

At başıyla bir yere işaret edince, kadın hemen alışık bir tavırla, hızlı bir şekilde, atın gösterdiği mukavva kutuları kucaklıyordu ki, o an gördüğüm şey beni hayrete düşürdü. At tüm dişleriyle gülüyordu, evet evet gülüyordu ve gözleri de eşlik ediyordu. Kadına “ya gördün mü neden ısrar ettiğimi” dercesine gülümsüyordu. Yorgun ve bakımsızdı ama mutluydu, acaba daha konforlu bir hayat olduğunu bilse yine mutlu olur muydu?

Etrafıma baktım kimse dönüp bakmıyordu bile, sanırım onlar için sıradan bir görüntüydü.

Kadın yerine geçti, kırbacını sallayarak deh deh sesleriyle ve aynı tıkıdık tıkıdık yürüyüşle uzaklaşırlarken arkalarından bakakaldım.

Onca yükü taşıdığı yetmezmiş gibi, bir de kutuları bulma işine gönüllü olmuştu. Bu durumda ödülü hak ederken o sadece azarlanıyordu. Yazık.

Eve döndüğümde aklımda gördüklerim, kutuları açıp yerleştirmeye başladım. Kitap kolilerinden birini boşaltırken, bir dergi düştü önüme uzandım almak için bir at resmi, ama sabah gördüğüm attan çok farklı bir at. Galiba yarış atıydı, onların arasında da sınıf farkı vardı demek ki. Sabah gördüğüm ne atıydı? Emekçi atmı diye düşündüm.

Sonunda kutuları boşaltma işim bitti. Onları iç içe koyup, atın kolayca görebileceği bir yere koymaya karar verdim. Kim bilir, yarın sabah o at yine gelir ve kutuları kolayca bulduğu için daha fazla gülümserdi.

Perihan Tahran 01 Şubat 2024